Ένα από τα βασικά θέματα του Podball: the sports journey talk είναι η μετάβαση των αθλητών στην ζωή μετά την λήξη της καριέρας τους. Όταν μιλάμε για λήξη καριέρας στο ποδόσφαιρο σίγουρα το μυαλό μας πάει σε έναν έμπειρο αθλητή ο οποίος πλησιάζει την πεμπτη δεκαετία της ζωής του κι όχι ένα παιδί 20 χρονών.
Όμως το ταξίδι της ζωής (και του ποδοσφαίρου) πολλές φορές είναι απρόβλεπτο και συχνά άδικο. Ο ποδόσφαιριστης του Παναθηναικου, Σπύρος Τζαβίδας αναγκάστηκε να σταματήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα μόλις στα 20 του χρόνια λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Η επόμενη ημέρα για ένα 20χρονο νέο άνθρωπο που βλέπει σε μια στιγμή τα όνειρα του να διαλύονται είναι σίγουρα δύσκολη, η περίοδος πόνου και στεναχώριας που ακολουθεί είναι απαραίτητη αλλά δεν θα πρέπει να ξεπεράσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νεαρών αθλητών, οι οποίοι δεν βγαίνουν ποτέ από αυτή την “σκοτεινή” περίοδο και φέρουν βαρέως το γεγονός ότι δεν πέτυχαν. Συχνά μάλιστα το οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον αντί να βοηθαέι στην αποφόρτιση της στεναχώριας, αντιθέτως την ενισχύει με αποτέλεσμα ο αθλητής να μην συνέρχεται ουσιαστικά ποτέ και να ζει προσκολλημένος στο παρελθόν. Σε ένα δεύτερο στάδιο, όταν έρχεται η στιγμή να προχωρήσει μπροστά στη ζωή του ο αθλητής, δεν υπάρχει η σωστή καθοδήγηση προς τα που να διοχετεύσει την ενέργεια του με αποτέλεσμα να καταλήγει σε εργασιακά περιβάλλοντα που δεν του ταιριάζουν.
Έχοντας την τύχη να γνωρίσω πέρυσι τους υπεύθυνους της Ακαδημίας του Παναθηναϊκού (κύριους Γιώργο Μακρή και Φώτη Παπαπαναγή), έμαθα ότι το αναπτυξιακό μοντέλο της Παιανίας είναι ανθρωποκεντρικό: πρώτα ο άνθρωπος και μετά ο ποδοσφαιριστής. Όπως είχε αναφέρει και ο κύριος Παπαπαναγής σε διάλεξη του, που παρακολούθησα: “Καριέρα δεν κάνει το ταλέντο αλλά η προσωπικότητα κάθε ταλέντου”. Κατά τη γνώμη μου, η φράση αυτή ισχύει και εκτός ποδοσφαίρου.
Ίσως αυτή η προσέγγιση του Παναθηναϊκού συνέβαλε καθοριστικά στην επόμενη ημέρα του Σπύρου Τζαβίδα, ο οποίος θα συνεχίσει στον χώρο του ποδοσφαίρου ως συνεργαζόμενος scout με το γραφείο του αθλητικού μάνατζερ που τον εκπροσωπούσε, Πάνου Γαλαριώτη. Ο Σπύρος δεν είχε τον χρόνο να προετοιμαστεί για την λήξη της καριέρας του, όμως πήρε την ζωή στα χέρια του κι είχε την τύχη να έχει δίπλα του τους κατάλληλους ανθρώπους για να τον στηρίξουν: οικογένεια, ατζέντη και τους προπονητές του στο σύλλογο.
Ας ευχηθούμε το παράδειγμα του να αποτελέσει τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση για παιδιά που σταματάνε ξαφνικά από το άθλημα τους και καλούνται να επαναπροσδιορίσουν την ζωή τους.