Το θέμα Ανατολάκη σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως τις τελευταίες μέρες και σε μεγάλο βαθμό κάποιες από τις απόψεις που ακούστηκαν μας κάλυψαν επαρκώς. Νιώσαμε όμως την ανάγκη να κάνουμε ένα μικρό σχόλιο διότι η είδηση αφορά ένα από τα κεντρικά θέματα της εκπομπής: τη ζωή μετά τη λήξη της καριέρας του αθλητή.
Στην πρώτη μας εκπομπή είχαμε συζητήσει με τον Θοδωρή Μοσχονά για το πόσο σημαντικό είναι το concept της “διπλής καριέρας” (dual career) ενός αθλητή παράλληλα με την αθλητική του σταδιοδρομία. Ο αθλητισμός σε υψηλό επίπεδο έχει συνήθως ημερομηνία λήξης. Αν μιλάμε ειδικότερα για το ποδόσφαιρο τότε δύσκολα θα καταφέρει κάποιος να αγωνιστεί πέρα από την ηλικία των 35-40. Ο εργασιακός βίος όμως, δεν σταματάει την επόμενη ημέρα ακόμη κι αν ο ποδοσφαιριστής έχει αποταμιεύσει ένα τεράστιο ποσό που του διευκολύνει την επιβίωση.
“Είναι άξιοι της μοίρας τους, αμοίβονται με εκατομμύρια, δεν θα τους λυπηθούμε κιόλας”. Το επιχείρημα αυτό ταιριάζει σε όσους αθλητές ανήκουν στο 1% που βλέπουμε στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Δεν είναι όλοι Μέσι ή Νεϊμάρ ώστε να μην χρειαστεί να δουλέψουν ούτε μέρα στη ζωή τους μετά τα 35. Πίσω από όλους αυτούς τους αστέρες υπάρχουν χιλιάδες ποδοσφαιριστές χαμηλότερων κατηγοριών που κερδίζουν μεν μισθούς που τους επιτρέπουν να έχουν μια άνετη διαβίωση, όχι όμως και να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα για πάντα.
Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους μάλιστα καταλήγει να διαλύει κάθε πτυχή της ζωής του μετά το ποδόσφαιρο πολύ απλά γιατί δεν έχει μάθει να λειτουργεί εκτός αυτού. Φαινόμενα όπως διαζύγιο, χρεοκοπία και κατάθλιψη είναι πολύ συχνά στους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές που δεν δίνουν διεξόδους στη νέα καθημερινότητα τους. Η έλλειψη καθοδήγησης, οι “καλοθελητές” που εμφανίζονται στο περιβάλλον του ποδοσφαιριστή με μόνο στόχο να του απομυζήσουν την περιουσία και η απουσία γνώσεων πάνω σε κάποιο επαγγελματικό τομέα είναι τα συνηθέστερα λάθη που φέρνουν τον ποδοσφαιριστή προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις επιλογές ζωής και επαγγελματικής καριέρας του Γιώργου Ανατολάκη μετά το ποδόσφαιρο με εξαίρεση την τετραετή του θητεία ως βουλευτής την περίοδο 2009-2012. Ωστόσο, είναι φανερό πως δεν προετοίμασε σωστά το επόμενο βήμα της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας με αποτέλεσμα να βρεθεί σε μια εργασία με πολύ χαμηλότερες αποδοχές όπως είναι αυτή του courier. Διαφωνούμε κάθετα με την απαξίωση του τύπου της εργασίας μιας και δεν υπάρχει καμία ντροπή στην πάλη της επιβίωσης ακόμα κι αν είναι αποτέλεσμα τραγικών επιλογών.
Αυτό που θα θέλαμε να δούμε όμως είναι οι αθλητές να μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα το επόμενο βήμα. Σίγουρα δεν είναι μικρά παιδιά που να χρειάζονται “ντάντεμα”, το γεγονός όμως ότι είναι τόσο μεγάλα τα ποσοστά αθλητών που χρεοκοπούν (π.χ. 40% των ποδοσφαιριστών της Premier League σύμφωνα με έρευνα του 2014) δείχνει ότι μιλάμε πλέον με όρους κοινωνικού φαινομένου.
Η λύση θα μπορούσε να προέλθει ακόμη και θεσμικά με την ύπαρξη ενός οργανισμού υπό την αιγίδα της πολιτείας που θα λειτουργούσε συμβουλευτικά και επιμορφωτικά για νεαρούς αθλητές. Δεν πρόκειται περί αναγκής μη αποκαθήλωσης “προτύπων” και “αστεριών” αλλά περί προσωπικού χρέους των ίδιων των αθλητών να μην πάνε στράφι αυτά για τα οποία κόπιασαν τόσα χρόνια μέσα στα γήπεδα. Εμείς από την πλευρά μας το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναδεικνύουμε το ζήτημα. Η περίπτωση του Γιώργου Ανατολάκη μπορεί να γίνει μια ιδανική αφορμή για να ξεκινήσει μια σοβαρή κουβέντα γύρω από το θέμα στην Ελλάδα.